Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Duo Reges: constructio interrete. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Nam quid possumus facere melius? Hoc est non dividere, sed frangere. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Audeo dicere, inquit. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Torquatus, is qui consul cum Cn. 

Sed ego in hoc resisto;

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est
testimonium multitudinis.
  1. Nihil enim hoc differt.
  2. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate.
  3. Non semper, inquam;
  4. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.
  5. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
  6. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.
Bork
In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima.
Quaerimus enim finem bonorum.
Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
Bork
Tuum credibile?
Bork
Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia.
Beatum, inquit.
Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.
Optime, inquam.
Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
Quod certe universum sua sponte ipsum expeti et propter se necesse est, quoniam ante demonstratum est etiam singulas eius partes esse per se expetendas.